Kabil’in Tanrı’ya olan öfkesi hiç dinmedi… Tanrı şeytana neden imkân veriyordu, yeryüzünde neden kötülüğü yayıyordu? Geçmiş, şimdi ve gelecek Tanrı için hep şimdiydi...

Renk bilimini araştırırken öğrendiğim şey beni çok şaşırttı. Araştırmalara göre ‘beyaz’ bir renk değilmiş! Yani renklerin en asili, en huzur vereni, tüm renklerin kaynağı, renkten sayılmazmış!

Hayatı başlı başına ele aldığında, Zümrüt amacının ‘mutluluğu bulmak’ ya da ‘mutlu olmak’ olmadığına kanaat getireli bir hayli zaman olmuştu. Yaşıtlarına nazaran uçuk hayalleri hiç olmadı. Mutsuzluğu da hayatın içinden bilmek ve kabul etmek bir nebze kolaylaştırmıştı hayatı yaşamayı onun için.

Saadet’in ölümünün ardından tüm ekip gece gündüz dur duraksız çalışmaya başlamışlardı. Ailesi, iş arkadaşları, okul arkadaşları yakın markaja alınmıştı. Herkesle teker teker görüşülmüş, her ihtimal üzerinde durulmuştu.

Ne zaman tüm bağlarından kopmak, evindeki kargaşadan uzaklaşmak, gürültü patırtıdan kaçmak istese, kendisini Taksim’in sokaklarında buluyordu.

Ölürken mutluydu Saadet. Neden? Ölümü sevinçle karşılamıştı belki de. Bu mümkündü, peki. Ama ya cinayet? Buna ne demeliydi? Ölüm bir hediye olarak düşünülebilirdi belki. Ama cinayet haksızlıktı. Çok büyük bir haksızlık…

Özlemek insanın canını acıtıyor evet. Ama geçiyor. Öte yandan pişman olmak, özlemekten çok daha keskin, çok daha can acıtıcı. Her şey bitip de yaptığın seçimlerle baş başa kaldığında yanına kalan şey, inan bana, pişmanlık olsun istemezsin…

Odasına geri geldiğinde örümceğe takıldı gözü yeniden. Örümcek ağını örmüş, kendini bir anda aşağıya bırakıp, sonra hızlıca yukarıya tırmanıyorken, Zehra’ya adeta çalım atıyordu. Oldukça muntazam görünen ağı şöyle bir süzdü Zehra. Evet, gayet güzel olmuştu. Her biri, bir diğerinden farklı şekillerde olan ama aynı ağ ile aynı elden çıkmış sarıya çalan incecik bir şaheser. Gülümsedi. Örümceği sevmişti...