İstanbul’un keşmekeşi ve trafiğinden sonra Marakeş sakin bir şekilde karşıladı bizi. İlk bakışta çok renkli olmayan, doğal bir kırmızıya boyanmış binaların olduğu, tarihi surlarla çevrili dümdüz bir şehirdi. Heyecanlıydık, çünkü görecek çok şey vardı. Şehrin sükûneti, benim her şeyi görme heyecanımı aldı, yerine şehri yaşama arzusunu koydu. Yavaş da yürüsem olurdu, çünkü hedefim artık dans eden yılanları...

İstanbul’da doğduğu mahalleyi 10 yıl sonra tanıyamayan bizim gibi gençler için Şam bir çocukluk hatırasıydı. Saf, sade, içten günlere duyulan özlem… Kâsiyun dağının eteklerindeki dar sokaklarda oynayan çocuklar, çevrilen ipler, atılan toplar, bayram günlerinde mahallelere gelen seyyar, el gücüyle çalışan dönme dolaplar... Ağır işleyen, baş döndürüp bıktırmayan bir hayat, sâkin ve mütevekkil insan...

Ekmek arası böreklerin hazırlandığı, Türk çayının demlendiği kahvehaneler daha ilk dakikalarda ‘Üsküp biziz biz Üsküp’üz’ dedirtiyor insana. İlk dakikalardaki bu yakınlık pasaportla girilse dahi yabancı bir ülkeye değil, bir Anadolu şehrine vardığımızı hissettiriyor hepimize.

Otobüsten inip surlarla çevrili eski şehre doğru yürüyorum. Şehre, Şam kapısından giriyorum. Bu yüksek, görkemli kapıdan tarih boyunca adım atmış tüm insanları düşleyerek, kendimi onlara raptederek, binlerce ayak izine kendi izimi katarak, upuzun bir kervanın son yolcusuymuşum gibi, hacca, fetihlere, ilim yolculuklarına gidenlerden biriymişim ve yolum Kudüs’e düşmüş gibi geçiyorum.

Ölümüne bir yaşam var burada. Toprağın altındaki zehrin farkındalar. Ama bu gerçeği kabul etmek tek şansları… Çünkü göç edecek para yok. Çoğu içinse bu artık bir namus meselesi. “Bizim toprağımız, biz buranın yerel halkıyız. Burayı terk eden neden biz olalım ki?” diyorlar…

Ramazan-ı Şerifimiz hayrolsun. Hazır manevi bir zaman dilimine girmişken, “gelin gidelim efendim’’ Hz. Peygamber’in huzuruna, Medine’ye, Ramazan Umresine…

Amman’dan bahsediyorsak, Hicaz demir yolu, Amman tren istasyonu, şadırvanı, ince, uzun minareleriyle Osmanlı Camilerini andıran Hüseyni Camisi bizler için birer teselli.

Gizli sınırların, gözle görülür farklılıkların bir araya geldiği başdöndürücü bir şehir... Zeynep Bayramoğlu'nun Beyrut izlenimlerini okumak için tıklayın