Tatil

Mustafa Akar 18 Ağustos 2025, Pazartesi

Bugünün gezgini, çoğu zaman gittiği yerin önünde bir fotoğraf çektirmenin telaşında, mekânın ruhunu, kokusunu, hikâyesini kaçırıyor. Her şey “deneyim” adıyla paketleniyor; fakat deneyimin kendisi, gerçek yolculuğun kapısını aralayamıyor.

Seyahat etmek, insanın kendinden dışarıya uğramasıdır. Dışarıya - yani bir başka diyara, bir başka gökyüzüne, bir başka bakış açısına. Oysa asıl sefer, insanın kendinden geçerek yine kendisine varmasıdır. İçinde bulunduğun hali, alışkanlıklarını, o yerleşik konforunu geride bırakmak; biraz silkelenmek, biraz da bilinmeze açılmaktır yolculuk.

İnsan yolda olur, yolda olgunlaşır. Yolun taşında, toprağında, tozunda, bazen de göçebe bir bulutun gölgesinde kendini arar. Çünkü yol, sadece yeni şehirler, yeni kıtalar, yeni yüzler sunmaz insana; aynı zamanda içimizin, kalbimizin, zihnimizin haritasını da yeniden çizer. Büyük sufiler "yolda olmayı" sıradan bir gezginlik değil, bir varoluş biçimi olarak görürler. Zira içimizdeki yolculuk ile dışımızdaki yolculuk birbirini tamamlar; biri ötekine ayna olur. Aslolan bir yere ulaşmak değil, yolun kendisidir; bırakın menzil bir sır olarak kalsın. Belki de her yolculuk, varılacak yeri değil, varılacak insanı arar.
Geçmişte insanlar, hakikati bulmak, tanımak ve ona yakın olmak için yollara düşerdi. Günler, aylar, yıllar alan seyahatler bugün saatlerle ölçülüyor artık. Dünya, avuçlarımızın içinde, haritalar bir ekrana sığıyor. Uzak Asya'dan Güney Amerika'ya, iki tıkla yola çıkan dijital göçmenler çağındayız. Evini sırtında taşıyan salyangoz gibi, kimi insanlar da kimliklerini ve hatıralarını dünyadan dünyaya sürüklüyor.

Bir yanda, mütevazı imkânlarla kıtaları aşan, seyahati bir yaşama biçimine, bir irfan yolculuğuna dönüştüren hakikat yolcuları… Diğer yanda ise büyük otellerin sunduğu geçici konforla, birkaç günlüğüne bile olsa hayatına "story" ekleyen, tatil ile atalet arasında kaybolan kalabalıklar. Bugünün gezgini, çoğu zaman gittiği yerin önünde bir fotoğraf çektirmenin telaşında, mekânın ruhunu, kokusunu, hikâyesini kaçırıyor. Her şey "deneyim" adıyla paketleniyor; fakat deneyimin kendisi, gerçek yolculuğun kapısını aralayamıyor.

Oysa gerçek yolculuk; gözlemle, içsel bir merakla, hakikatin peşine düşerek başlar. Her yeni şehir, her yeni yüz, insana kendini yeniden tanıtır. Yolda başına gelen aksilikler, gecikmeler, küçük mucizeler ve tesadüfler, insanın içindeki "seyahat haritası"nı genişletir. Bir süre sonra anlarsın ki, asıl mesele nereye gittiğin değil, nasıl yürüdüğündür; asıl yolculuk ise gittiğin yerlerde değil, döndüğünde kendinde bulduğundur.
***
15 Temmuz Destanı'nın dokuzuncu yılına girdik. Her sene olduğu gibi bu sene de dergimizin sayfalarını şehitlerimizi anarak başlatıyoruz. 15 Temmuz'u unutma, unutturma!

Benzer Haberler

Bütün kirli oklar “aile kalesi”ne çevrilmiş durumda. Bir düşünün; izlediğiniz filmlerde, okuduğunuz kitaplarda, çeşitli programlarda aile ile ilgili bütün konular hep negatif çağrışımlarla yüklü. Oysa Sezai Karakoç’un dediği gibi “Aile, insanın dünyadaki ilk cennetidir.”

Farklı düşüneni, bizim gibi yaşamayanı hemen ötekileştiriyoruz. Sözüm ona aydın ya da ilerici addedilen kesimlerde bile bu tahammülsüzlük, hatta zaman zaman acımasızlık… Farklı fikre tahammülün yerini, haklı çıkma saplantısı almış durumda.

Modern çağın yeni bir hastalığı var: Sağlıklı olma zorunluluğu. Giderek daha çok kişi, iyileşmekten çok “hatasız yaşamak” için uğraşıyor. Artık hastalık korkusu, hastalığın kendisinden daha bulaşıcı. Bu sayımızda, sağlığın anlamını yeniden ele almak niyetindeyiz.

Korkunç bir normalleştirme hastalığına tutulduk. Neslimizi ele geçirmek isteyen bir bağımlılıklar ordusunun taarruzu altındayız. Oysa karşılaştığımız bağımlılık biçimlerinin hiçbiri normal değil. Hepsi genel geçer heveslerden örülü tuzaklarla dolu.