Örümceğin Biri (III)

Şükran Erdoğan 03 Temmuz 2014, Perşembe

Ölürken mutluydu Saadet. Neden? Ölümü sevinçle karşılamıştı belki de. Bu mümkündü, peki. Ama ya cinayet? Buna ne demeliydi? Ölüm bir hediye olarak düşünülebilirdi belki. Ama cinayet haksızlıktı. Çok büyük bir haksızlık…

-geçen aydan devam-
Onu götüren arabanın huzursuz hızına rağmen, Zehra sokaklardaki insanların yüzlerini inceliyor, onlarda Saadet'e dair bir şeyler görmeyi umuyordu. Kentsel dönüşümün henüz uğramadığı bir semtti burası. Birbirine oldukça orantısız biçimde bina edilmiş gecekondular; çürüğü bol, çarpık dişleri olan kocaman bir ağzı anımsattı Zehra'ya. Bu ağız buraya uğrayanı yutuyor, kendine benzetiyordu sonra. Saadet'in genç bedeni de burada gömülecek, bir türlü aklından çıkmayan gözleri toprakta kaybolacaktı.

Saadet'in katili, onu gömmeyerek hiçbir zaman onu unutmayacağını söylemişti aslında. Onun için Saadet hiç toprağa karışmayacak, toprak olmayacaktı. Beyaz elbisesi, çiçekleri, yüzündeki ince tülbentten örtü ile Saadet tıpkı bir geline benziyordu. Katilin onu bir gelin olarak düşlemesi, ölüm tablosundaki romantikle de uyuşuyordu. Hiçbir zaman sevemediği telefonuna ardı ardına gelen mesajları okumadan silerken, bir yandan da aklındaki diğer sorulara cevap bulmaya çalışıyordu. Mesela Saadet'in yüzü bir bakışta fark edilecek kadar fondötenle kaplanmış olduğu halde neden kalem ya da ruj ile makyajı tamamlanmamıştı? Ayrıca elleri aşağıya doğru değil de göğsünün üzerine çapraz olarak, semâya girmeden selam verir gibi üst üste yerleştirilmiş, çiçek ise ellerinin altına iliştirilmişti. Neden? Düşündükçe sancılanıyor, tüm bu soruların cevabını bulamayacak olma ihtimalinin altında eziliyor, tüm bedenini sıcaklık kaplıyordu.
Ölüme yabancı değildi oysa. Kendini bile bilmiyorken daha, ölümü öğrenmişti. Ve Saadet'in ölümüyle birlikte canlanan anıları Zehra'ya batıyor, adeta kalbini yırtıyor, onu acıya boğuyordu. Puslu gecelerde yanıp sönen deniz feneri gibi, belirli aralıklarla Zehra'nın zihninde beliren Saadet'in o son bakışları ise ona hiç yardımcı olmuyordu. Aksine gözlerindeki huzur, Zehra'yı daha da huzursuz ediyordu. Ölürken mutluydu Saadet. Neden? Ölümü sevinçle karşılamıştı belki de. Bu mümkündü, peki. Ama ya cinayet? Buna ne demeliydi? Ölüm bir hediye olarak düşünülebilirdi belki. Ama cinayet haksızlıktı. Çok büyük bir haksızlık…

Benzer Haberler

Özlemek insanın canını acıtıyor evet. Ama geçiyor. Öte yandan pişman olmak, özlemekten çok daha keskin, çok daha can acıtıcı. Her şey bitip de yaptığın seçimlerle baş başa kaldığında yanına kalan şey, inan bana, pişmanlık olsun istemezsin…

Odasına geri geldiğinde örümceğe takıldı gözü yeniden. Örümcek ağını örmüş, kendini bir anda aşağıya bırakıp, sonra hızlıca yukarıya tırmanıyorken, Zehra’ya adeta çalım atıyordu. Oldukça muntazam görünen ağı şöyle bir süzdü Zehra. Evet, gayet güzel olmuştu. Her biri, bir diğerinden farklı şekillerde olan ama aynı ağ ile aynı elden çıkmış sarıya çalan incecik bir şaheser. Gülümsedi. Örümceği sevmişti.