Genç bir yazarsınız. İlk romanınız Bihaber ödüller aldı. Ardından ikinci romanınız Karanlıkta geldi. Peki bu süreç nasıl başladı ve ilerledi? Roman olmasa bile, uzunca bir metin yazmayı bir süredir istiyordum. Yüksek lisans yaptıktan sonra vaktim oldu. Daha doğrusu vakit yaratacak lüksüm vardı diyelim... Bihaber'i bu dönemde, yoğun bir yirmi dört ayın neticesinde yazdım. Ödüller benim için sürpriz...

Eğer caz müzisyeniyseniz, bu kaderinizde yazılıdır; eğitim almanız gerekmez, zaten onunla doğmuşsunuzdur. Dhafer Youssef (Zafer Yusuf), sözgelimi başı ağrıdığında bile ilaç olarak şarkı söylemeyi tercih eden bir adam. Müzik onun tesellisi, ilacı, yoldaşı ve kaderi.

Profil istatistiklerimi kontrol ettiğimde görüyorum ki Tunus’tan, Türkiye’den, Orta Doğu’dan, Avrupa’dan, Hindistan’dan, Endonezya’dan, dünyanın her yerinden takipçilerim var. Bu benı çok mutlu ediyor.

Afrika’da tahrip edilmemiş mükemmel doğayı görünce yaratıcıyı hatırlıyorsunuz ve artık bencil olamıyorsunuz. Çünkü muktedir olanın o olduğunu aklınızdan çıkaramıyorsunuz.

Koronavirüs sonrası insanlık her zaman olduğu gibi hayatta kalmayı bir şekilde başaracak ama sonrası nasıl olacak orası biraz endişe verici.

Tüm dünya gibi İslam toplumları da geçmişte büyük salgınlarla karşılaştı ancak bu defa İslam tarihinde belki de bir ilk yaşanıyor; Ramazan ayını ve orucu tamamlayan en temel ayinlerden ve toplumsal hayat birlikteliğini sağlayan Ramazan’a mahsus birçok uygulamadan mahrum kalacağız bu yıl.

Zanzibar'a uzanan yolculuğunuz nasıl başladı? Orada bir şeyler yapmayı, bir şeyler vermeyi neden dert edindiniz? Gönüllü arkadaşlarımızla çalıştığım havayolu şirketinde sosyal sorumluluk projeleri gerçekleştirmeye gayret ediyorduk. Bu çalışmalarımız nedeniyle özellikle Afrika seyahatlerimiz oluyordu. Hatice Yentürk ile Etiyopya'da bin kişi için gerçekleştirdiğimiz katarakt ameliyatları projemizden...

“Babasız da çocuk büyütülür” veya “annesi olmadan sadece baba çocuğunu büyütebilir” gibi fikirler bizi ailesiz topluma doğru sürükleyen tehlikeli yaklaşımlar. Kesinlikle tevafuk değil.

Biz unutsak da, tüm sistem ve düzenlerin, o kendisini büyük zanneden güçlerin, kimyasal-fiziksel-biyolojik silahların, hain planların, rasyonun ve korkak ”ama”larının, her türlü kaypaklığın ve çıkarın ötesinde, dünya başka türlü işler.

Uzun yıllardır mizah yazarlığı yapıyorsunuz. Mizah işine nasıl bulaştınız? Mizahı nasıl bir yere koyuyorsunuz hayatınızda? Öncelikle şunu diyebilirim: Bu biraz genetik bir durum. Sülalecek humordan nasibimizi almışız. Muziplik kanımızda var. Elbette dünya her zaman gülünüp oynanacak bir yer değil. Ama zaten hayata esprili açıdan da bakabilmek, gülmek, hayatın zorluklarını kolaylaştıran muazzam bir...

Sizi bilmem; ama kulağıma-gözüme "distopia" kelimesi çarptığında aklıma ilk gelen "utopia" olur. Ütopya dediğinizde de aklıma gelen ilk kavram, ütopik bir durumu değil mutlaka distopik bir vaziyeti çağrıştırır. Böyle bir psikoloji testi var. Doktor bir kelime söylüyor, siz aklınıza gelen ilk kelimeyi söylüyorsunuz; sonra bu kelimeleri birtakım tablolarda arayıp işaretliyorlar, yanlarına birtakım...

Dijital platformun belgesel dizisi Rise of Empires: Ottoman tüm görsel şovuna rağmen Osmanlı İmparatorluğu’nun yükselişini ya da İstanbul’un fethini değil, Bizans/Roma’nın muhteşem savunmasını, yıkılışını anlatıyor. Oryantalist bir bakış açısı ile anlatılan fethin hikâyesinde Fatih ve Osmanlı ikinci figür sanki.

Sizin gözünüzden gökyüzünü anlatabilir misiniz? Neden bu kadar etkilendiniz ve makinenizi gökyüzüne çevirdiniz? Gökyüzü... Gökyüzü benim için uzaklarda bir yer değil, içinde yaşadığımız evren. İnsan çocukluğundan itibaren nerede yaşadığını sorgulamaya başlıyor. Çevresine bakıyor ve tabii ki sırlarını anlamak üzere başını gökyüzüne çeviriyor. Gökyüzü ise gündüz farklı gece farklı görüntüsü ile insanı...

(Sağlık çalışanlarına Şiddet vakalarında) Hemen her ifadede saldırganın, “Doktor Bana dedi Ki...” diye başladığını görüyoruz.