Dini yayıncılığın günümüzde ulaştığı bereketli noktaya din kitaplarını bulmanın çok zor, yayınlamanınsa haylı sıkıntılı olduğu günlerden gelindi. Bu yolculukta, uzun yıllar dini yayıncılık denilince akla gelen ilk isim olan beyaz saray kitapçılarınınsa oldukça nostaljik bir yeri var.

Bugün artık nostaljı bir furya değil. Günümüz müziğinin içine yerleşmiş vaziyette. 2010’ların sonuna geldiğimiz bugünlerde müzikte zaman mefhumu ortadan kalktı… Nostalji artık hem üzerimize örttüğümüz tatlı bır mazi yorganı, hem de piyasanın can simidi!

Her geçen gün sayısı artan “son model” ürünlerin, “son moda” kıyafetlerin ve çılgınca “yeni” merakının yanında ironik olarak bir yandan da “vintage” ve “retro” akımları iyiden iyiye yaygınlaşıyor.

Aslında her birimiz yaşadığımız hayal kırıklıklarına ve yenilgilere destek çıkacak, bizi düştüğümüz yerden kaldıracak öyküler arar, onlara sığınırız. Bu yüzden geçmişe, onu güzellemeye yani nostaljiye ihtiyaç duyarız. Yeşilçam’ın her kaybedeni, aslında bizim sığındığımız bir limandır.

Bazen beynimiz küçük oyunlar oynayarak eski hatıralarımızı olmasını istediğimiz şekle büründürür. Bu yolda yeşilçam filmleri ihtiyaç duyduğumuz taze kan gibidir.

Nostalji kurgusal bir şey… Zaten bu yüzden psikolojik bir rahatsızlık aynı zamanda… Bireysel olarak baktığında nostalji bir hastalık çünkü geçmişe takılıp kalmak anlamına geliyor.

İçeriği tam olarak doldurulamamış tanımlar üzerınden bugüne, hatta geleceğe zapt koymak, nostaljik bir romantizmden daha ziyade hegemonik baskıdan başka bir şey değildir.

İnsanlar içinde bulunduğu şartlardan memnun olmadığı için geçmişi özleyebilir. Ben öyle değilim. Ben diyorum ki olması gereken oluyor.

Büyük bir çoğunluğumuz içinde bulunduğumuz durumun can sıkıntısıyla; “Nerede o eski günler?” diye söze başlıyoruz. Aslında sormamız gereken esaslı soru şu: Nerede o eski insanlar ve inançlar?

Geçen yüzyılda bir şair şöyle demişti: “İnsan için yürünebilir yollar tükenmişse o insan artık kaybolmuş demektir.” Sevgili şair, 21’inci yüzyılda işin rengi çok değişti. İnsanın kendini bulması, tükettiği yollar nispetince değerli olur hâle geldi. Yolumuzu bulmak için kaybolmamız gerekli artık.

Gerçeklerden kopmadığı sürece maziden ders almak, güzelliklerini anımsama, süreci murakabe etme ya da yüzleşme imkânı sunan hatırlamak faydalı bir şey.

Nostalji tramvayı bir durakta durduğunda bence artık tadında bırakarak vagondan inmek ve aslen bugünün gerçekleriyle baş etmek için gayret göstermek, elem dolu bir romantizmde çürüm çürüm çürümekten her zaman daha iyidir…

Mesele, geçmişe dönmek ve oradan kendimize bugün yoksun olduğumuz değerleri çıkarıp yapıştırmak değil, burada ve şimdide kalarak kendimizle yüzleşmek, “olmak cesareti”ni gösterebilmektir. İnsanın ve milletin ruhsal esenliği, ne kadar acı verici de olsa, hakikatle yüzleşebilmektedir. Hakikat yaralar, yalan ise öldürür.

15 Temmuz’da medyada katı biçimde kendisini gösteren Türkiye karşıtlığı sadece Batı’ya has bir durum değildir. FETÖ unsurları da bu süreçte hem yazılı-görsel hem de yeni medyanın imkânlarını sınırsız biçimde kullanmışlardır.