Doğal olanı yaşam pratiklerimize uygulama sürecinde ilk aklımıza gelen yemekler oluyor. Kimi için ilk insanlar gibi beslenmek, kimi içinse çöpten beslenmek daha organik. Birine göre kırmızı et yemek barbarlık, bir başkasına göre ise domatesi dilimlemek. Mesela Uzak Asya mutfağı bize gerçekten uzak olduğundan yedikleri bazen ürkütücü gelebiliyor. Aslında bu hiç de anormal sayılmaz.

Modernizmin çocuklarının yaptığı modernizm eleştirisi -her ne kadar çok öğretici olsa da- beni hep tedirgin eder. “Göğü delmek bizim işimiz” diyen öznelerin nesne kabul ettiği insanların gözünden kendini görmeye çalışmasında bir hinlik de ararım. Peki ya Papalagi bu hinliğin neresindedir? Bu sorunun cevabını düşünmekte fayda var.

Ormanda pişirdikleri yemeklerin, öğlen içtikleri kahvelerin, çıktıkları gezintinin fotoğraflarıyla ve daha nicesiyle milyonluk takipçilere ulaşıp beğenilerini takip ederek ömürlerini sözde doğal ortamda geçirdiklerini düşünüyorlar. Şehrin gürültüsünden, teknolojinin insanı hapsedişinden ve modern kölelikten bahsederken günde 10-15 gönderi paylaşabiliyorlar.

Yavaşlamak istiyordum. Fark etmek. Üzerinde durduğum uzun hatıralarım olsun istiyordum. Anlara ve anılara önem veriyordum. Mümkün olmuyordu ve ben bundan mutlu değildim.

Gerçekten köye dönmek istiyor muyuz, yoksa köye dönme fikrini bir hayal olarak mı seviyoruz? Önce bunu tartışmamız gerekiyor. Belki de bir karar vermemiz lazım.

Ekinin ve neslin bozulmaya başladığı 20’nci yüzyıla gelene kadar insanlar -doğal olarak- organik yiyecek, içeceklerle beslendi, büyük ölçüde doğal yöntemlerle yaşadı. Osmanlı farkını bu konuda da göstermekten geri kalmadı.

Tarihi boyunca doğa iyi-kötü bir uyum içinde bulunan, yediği, içtiği, giydiği, kullandığı büyük ölçüde "doğal"olan insan, geliştikçe doğallıktan uzaklaşır oldu.

Hayatımızda boşluğa yahut eksikliğe fırsat vermedikçe daha güçlü olacağımızı düşünüyoruz. Üstelik bunu, böylesine bir gücün sadece bir yanılsama olduğu gerçeğini atlayarak yapıyoruz.

Köfte yapmasını bilmeyen, mantı açamayan, lakerdanın şarkı olduğunu sanan, karnıyarıktan anlamayan, lahmacunu küçümseyen insanın ensesinde hamburgerli pizza pişirirler.

İnsan tabiatın sahibi değil, Allah'ın sınırlara uymakla yükümlü bir emanetçisidir Yaşadığı süre çinde insan hem kendini hem tabiatı hem rabbini tanıyarak ahlaki varlık olmakla yükümlüdür.

Doğal hayat, organik ürünler, tabiata dönüş… Son yılların moda tabirle en önemli “trend” ifadelerinden. Her önemli kavramda olduğu gibi zaman içinde bu kavramlar da istismarcılar tarafından karikatürize edilmeye çalışıldı.

Gelecek dediğimiz şey aslında bugün, burada olmayan ama olacağından emin olduğumuz bir şey. Haşmet Babaoğlu Hırsını içinde tutan zaafını kimseye belli etmez; önündeki engelleri birer fırsata çevirir. Hakkı Öcal Nübüvvet Allah'tan başka kimsenin gelecek hakkında bilgi veremeyeceğini söyleyerek kehanetin dayandığı dünya görüşünü ilga etti. Ekrem Demirli Dünyayı değiştirecek gücün asırlar...

Çocukların hayatın her zaman istedikleri şekilde gitmeyeceğini, bazen canlarının çok sıkılabileceğini ama bunun için bir şeyler yaptığında pekâlâ kendini iyi hissedebileceğini deneyimlemesi gerekir.

Geçmişin ulaşılmazlığına karşılık gelecek adı üstünde geleceğini vaat ediyor. Daima herkesin kendi hayaline, umuduna göre vaatkâr ve teşvik edici olmayı bir şekilde beceriyor. İyi ama nedir bu gelecek adı verilen şey. Peki, bir insan hayal kurarken zihninde ne kadar uzak bir zaman dilimini canlandırabilir?